«رساله حی بن یقظان» (در جزء یکم)، «رساله الطیر» (در جزء دوم)، «رساله فی ماهیه العشق»، «رساله فی ماهیه الصلاه»، «رساله فی معنی الزیاره» (هر ۳ در جزء سوم) و «رساله فی القَدَر» (در جزء چهارم). افزون بر اینها، مجموعه‌ای از رسائل ابن سینا با عنوان جامع البدایع در ۱۳۳۵ق/ ۱۹۱۷م در قاهره منتشر شد که علاوه بر رساله «شرح‌سوره الاخلاص» ۶ رساله را که درمجموعه‌های مرن یافت می‌شود، نیز در بر دارد. در ۱۳۵۴ق/ ۱۹۳۵م نیز مجموعه‌ای با عنوان مجموعه رسائل الشیخ الرئیس به کوشش عبدالله بن احمد العلوی در حیدرآباد منتشر شد که افزون بر برخی از رسائل نامبرده در بالا، «رساله فی السعاده» و «رساله فی الذکر» را نیز در بر می‌گیرد. در ۱۹۵۳م، حلمی‌ضیا اولکن نیز مجموعه‌ای از رسائل ابن‌سینا را با عنوان رسائل ابن سینا، در استانبول منتشر کرده است که این نوشته‌ها را در بر می‌گیرد: «جواب ست‌ّ عشره مسأله لابی ریحان»، «اجوبه مسائل سَأَل عنها ابوریحان»، «مکاتبه لابی علی بن سینا»، «رساله فی اِبطال احکام النجوم»، «مسائل عن احوال الروح»، «اجوبه عن عشره مسائل»، «رساله فی النفس و بقائها و معادها» و «الجواب لبعض المتکلّمین». رساله حی بن یقظان بار دیگر در ۱۹۵۲م به کوشش هانری کُربَن تدوین و همراه ترجمه و شرح قدیم فارسی و ترجمه فرانسوی آن در تهران منتشر شد. وی سپس در ۱۹۵۴م در نوشته دیگری با عنوان «ابن سینا و تمثیل عرفانی، مطالعه‌ای درباره سلسله تمثیلهای ابن سینا» به تحلیل و پژوهش درباره رسائل عرفانی ابن سینا پرداخت. آ. م. گواشون نیز در ۱۹۵۹م، ترجمه فرانسوی و شرح و پژوهشی درباره رساله حی بن یقظان را در پاریس منتشر ساخت.
